Giro Donne 2021 – Etappe 1 en 2

Waar we op dag 1 in de TTT wat te kort kwamen, maakten we dit in etappe 2 naar Prato Nevoso, ‘drie dubbel’ goed…

Toen we vanmorgen (etappe 2 – 03.07) het podium voor de teamprestatie opgingen en ik hoorde hoe ze in het Italiaans al onze rensters van Team SD Worx met bijbehorende palmaressen opnoemden, moest ik me even focussen om niet emotioneel te worden. Want man, wat is het toch een eer om in zo’n sterk team te rijden en wat is het toch snel gegaan…
Twee jaar terug stond ik daar, als een ‘broekie’, een ‘groentje’, met een hele fijne ploeg. Dit was mijn eerste Giro, in mijn eerste profjaar. Vorig jaar, 2020, heb ik de Giro niet gereden, maar nu sta ik hier, met zo’n mega team… En zelf heb ik ook niet de slechtste benen heb ik bewezen! Ik ben trots, trots om deel te zijn van deze fijne groep van topsporters en staf. Trots dat ik het zo snel, zo ver heb geschopt. Het maakt me vooral ook dankbaar!

Zelf was ik niet compleet ontevreden met onze ploegentijdrit van gisteren (etappe 1 – 02.07 – TTT, ook al was het voor Anna, Chantal en Danny, de slechtste ploegentijdrit ooit. Voor mij was het een van m’n beste, zo niet de beste! Nooit eerder reed ik in zo’n sterke ploeg, zo een tijdrit. Ja, natuurlijk, ik zag ook echt wel dat we het flink verklootten op het eind, maar toch was dit denk ik, als nieuw team zo samen, ook weer niet zo slecht. Het is gewoon een mega lastige discipline en ik denk dat je in deze discipline nooit uitgeleerd ben. Ook denk ik dat je bijna nooit een perfecte ploegentijdrit zal rijden. Dat is gewoon heel moeilijk en zeldzaam en dus zie ik gisteren vooral als een goede leer les!

Vandaag (etappe 2 – 03.07 – bergop aankomst Prato Nevoso) was bijzonder!
Dat voelde ik dus al een beetje voor de wedstrijd, op het podium bij de ploegenvoorstelling. In de wedstrijd voelde ik me niet al te best. Even wennen aan de hitte denk ik, misschien wat gekke benen na de TTT van gisteren. Gelukkig kon ik onderweg een koud bidonnetje aanpakken, bij de knapste verzorger (mijn vriend Jan)! Dat hield me aan het begin ‘wakker’!
Maar ineens was daar de aanloop naar de finaleklim naar wintersportgebied Prato Nevoso. Chantal (Blaak) en Elena (Checcini) legden het overgebleven peloton een moordend tempo op. Dit gaf me alle motivatie om van voren en alert te blijven.
Aan het begin van de klim vloog Niamh (Fisher Black) er gelijk vandoor en zij deed iedereen pijn. Het was aan anderen om op kop te rijden en te proberen het gat op onze rasklimster te dichten. Toen Niamh teruggepakt werd, was het de beurt aan een volgende rasklimster in ons team: Ashleigh (Moolman-Pasio). Zij deed iedereen nog een keer pijn. Daarna was het de beurt aan de beste klimster, onze wereldkampioen: Anna (van de Breggen). Binnen no time was ze gevlogen en op weg naar een prachtige solo. Ashleigh reed achter Anna voor de overgebleven groep uit en zag ik de hele tijd rijden. Ik deed echter niet meer, dan iedereen achter haar opvegen en ik bleef netjes in de wielen van de concurrentie wachten. Een aanval in mijn groepje was mijn perfecte moment. Ik sprong erachteraan en dan ook meteen er weer overheen en had een gaatje. De concurrentie kwam onder andere van Cavalli en García, zij kwamen bijna terug tot aan mijn wiel. Ik liet mijn tempo iets zakken, waardoor zij het ook iets lieten zakken en toen ging ik nog een keer. Nu wist ik me weer los te maken en alleen Cavalli bleef een goeie 50-100mm achter mij rijden. Uiteindelijk kwam zij sterk terug tot in mijn wiel, waarna ik stopte met rijden. Nu was het aan haar, Ashleigh reed namelijk nog steeds in ons zicht.
We hadden een hoop aanmoedigen onderweg, vooral voor Cavalli natuurlijk, omdat zij een Italiaanse is. De meeste mensen riepen: “Dai dai dai Cavalli!!”.
In enkele bochten stond echter groot mijn naam en die van de rest van het team, groot op de weg geverfd. In de laatste bocht voor de finish had ik zelfs de beste fans die me aanmoedigden! Als ik al twijfels had gehad over mijn kunnen op deze zware klim, dan verdwenen deze als sneeuw voor de zon met deze bekende gezichten langs het parcours. Helemaal wanneer één ervan mijn grote liefde is…!

Nog 250 meter tot aan de finish… Even twijfelde ik, of ik de strijd om plek 3 niet aan Cavalli zou laten, zodat zij in eigen land met haar fans een feestje zou kunnen vieren. Maar competitief dat ik ben, kon ik dit niet laten gebeuren. Ik bleef in haar wiel tot ongeveer 200 meter van de streep en sprintte haar toen voorbij…

‘Cleansweep’ noemen ze dat! Een 1, 2, 3tje voor Team SD Worx! Na een 15 km lange klim hadden we iedereen en elkaar flink pijn gedaan. Dat elkaar pijn doen, dat is ook iets wat ons sterker maakt, wat ons zo’n sterk team maakt! Je weet wat je ploeggenoten kunnen en aan de hand daarvan weet je ook wat je zelf kan. Wij maken elkaar op z’n sterkst!! Op naar de volgende etappes!

Nu is het eerst tijd voor een lange verplaatsing van 2 uur, voordat we in het volgende hotel zijn. Dat geeft ook de tijd om voor jullie deze blog te schrijven. Na aankomst in het hotel, massage, eten en naar bed!